Když jsme slyšeli dnešní evangelium o setkání se zmrtvýchvstalým Ježíšem, možná by nás mohlo napadnout, proč tím, kdo ho uviděl jako první, byly právě ženy. Proč Marie Magdaléna a další „zbožné ženy“ vidí Zmrtvýchvstalého jako první, a proč jim byl svěřen úkol říci o tom apoštolům. On to byl vlastně nejjistější způsob, aby se zmrtvýchvstání stalo málo věrohodné. Protože v té době nemělo svědectví ženy žádnou hodnotu. A sami apoštolové jim zpočátku také skutečně nevěřili. Teologové na skutečnost, že Ježíš se zjevil jako první ženám, našli v podstatě dvě odpovědi. První byla ta, že ženy vidí Zmrtvýchvstalého jako první, protože žena, Eva, jako první zhřešila. A druhá, možná přijatelnější odpověď je, že ženy uviděly vzkříšeného Ježíše proto, že právě ony byly tím, kdo ho jako poslední po jeho smrti opustil.
A jak by mohl vypadat pohled očima současnosti? Možná by jím mohlo být to, že právě ženy dokázaly tuto velkou událost vidět srdcem. My se často se snažíme něco rozumově vysvětlit, zdůvodnit. Ale člověk v dnešní, řekněme technické společnosti, se neobejde bez vztahů. Člověk potřebuje vztahy, potřebuje „vidět srdcem“, právě proto, aby se v této společnosti, dá se říci, neodlidštil. Když se člověk zaměřuje zejména na věci, tak se může stát, že k těm věcem získá nějaký vztah. Může je mít i svým způsobem rád. Jenomže tam není vztah. Ty věci ho rády mít nemůžou.
A nedávno jsem četl jednu myšlenku, která je vlastně také odpovědí na předchozí. Proč nám tak záleží na rozvíjení našich vědomostí a tak málo na rozvíjení našich schopností mít rád: protože poznání se proměňuje v moc, zatímco láska se zaměřuje na službu. Ženy šly za Ježíšem kvůli němu samému, z vděčnosti za dobro, které od něho dostaly, a ne v naději, že z toho něco budou mít. Nežádaly po něm jako někteří apoštolové, aby zasedly po jeho pravé a levé straně v nebeském království. Šly za ním, aby mu sloužily, a aby mu byly věrné.